જીવનની ઈચ્છાઓને ક્યારેય પણ ઈન્દ્રિયતૃપ્તિ તરફ વાળવી જોઈએ નહીં. મનુષ્ય માત્ર તંદુરસ્ત જીવન અથવા આત્મસંરક્ષણ ઈચ્છવું જોઈએ, કારણ કે મનુષ્ય પરમ સત્ય વિષે પૃચ્છા કરવા માટે નિમાયેલો છે. તેના કાર્યનું અન્ય કોઈ ધ્યેય હોવું જોઈએ નહીં.
સંપૂર્ણ પણે મૂંઝાયેલી ભૌતિકતાવાદી સંસ્કૃતિ એ ખોટી રીતે ઈન્દ્રિયતૃપ્તિની ઈચ્છાઓની પરિપૂર્તિ કરવા તરફ વળેલી છે. આવી સંસ્કૃતિમાં, જીવનનાં બધા જ ક્ષેત્રોમાં અંતિમ લક્ષ્ય ઈન્દ્રિયતૃપ્તિ છે. રાજકારણ, સમાજસેવા, પરોપકાર, જનસેવા અને આખરે ધર્મમાં કે મુક્તિમાં સુદ્ધાં તે જ ઈન્દ્રિયતૃપ્તિની અસર વધુને વધુ પ્રબળ જોવા મળે છે. રાજકીય ક્ષેત્રમાં લોકોના નેતાઓ, તેમના વ્યક્તિગત ભોગવિલાસો પૂરા કરવા માટે અંદરોઅંદર લડે છે. જો કહેવાતા નેતાઓ મતદારોને તેમના ઈન્દ્રિયભોગો પૂરા પાડવાનું વચન આપે તો જ મતદારો તેમને પૂજે છે. જેવા મતદારો તેમના પોતાના ભાગવિલાસોમાં અસંતુષ્ટ થાય છે, કે તરત, તેઓ નેતાઓને પદભ્રષ્ટ કરે છે. લોકોની વાસનાઓને તૃપ્ત નહીં કરીને, નેતાઓએ હંમેશાં મતદારોને અસંતુષ્ટ કરવા પડે છે. બીજા બધા ક્ષેત્રે પણ આ જ વાત લાગુ પડે છે; જીવનની સમસ્યાઓ પરત્વે કોઈ ગંભીર નથી. જેઓ મુક્તિના માર્ગે છે તેઓ પણ પરમ સત્ય સાથે એક બની જવા ઈચ્છે છે અને એ રીતે ઈન્દ્રિયસુખ માટે આધ્યાત્મિક આત્મહત્યા કરવા માગે છે. પરંતુ ભાગવત કહે છે કે મનુષ્યએ ઈન્દ્રિયસુખ માટે જીવવું જોઈએ નહીં. મનુષ્યએ ઈન્દ્રિયોને ત્યાં સુધી જ સંતોષવી જોઈએ, જ્યાં સુધી આત્મ-સંરક્ષણ માટે જરૂરી હોય, અને નહીં કે ઈન્દ્રિયતૃપ્તિ માટે. શરીર ઈન્દ્રિયોનું બનેલું છે, જે પોતે પણ અમુક પ્રમાણમાં સંતોષ માગે છે, તેથી આવી ઈન્દ્રિયોના સંતોષ માટે નિયામક દિશાસૂચનો આપવામાં આવેલાં છે. પરંતુ ઈન્દ્રિયો અનિયંત્રિત ઉપભોગો માટે નિર્માયેલી નથી.
શ્રીમદ્દ ભાગવત ૧.૨.૧૦ માંથી શ્રીલ પ્રભુપાદનો અનુવાદ અને તાત્પર્ય